Egospreken
Vrouwen staan op en zeggen #MeToo, maar verder doen ze niks. Eigenlijk is dat raar. Hebben ze eindelijk de moed bijeengeraapt die mannen aan te kijken, blijven ze vervolgens hangen in blind gestaar.
De #MeToo-discussie sukkelt. Behalve de vorig jaar in april ontslagen hoofdredacteur van het jongerenplatform Vice, Casper Sikkema, viel er geen beroemde kerel meer van zijn voetstuk. Lag eerst de een nog maar net ‘nee’-roepend op de grond om de volgende daarbovenop alweer te ontvangen, is deze spartelende mannenorgie nu haar hoogtepunt voorbij en liggen ze van macht onttroond te wachten. Op wat?
Volgens onderzoek verricht onder lezers van de NRC vindt de meerderheid dat de seksuele moraal verandert. Lees je verder dan blijken vrouwen alleen maar na te denken over welk gedrag ze van mannen accepteren en weten mannen niet meer wat wel en niet ‘mag’. Een clubje nietsziende vrouwen en mannen verdwaald in niet-weten, meer is het niet. Laat staan dat je kunt spreken van een veranderende moraal. Alsof ze na de orgie een sigaretje opsteken om zo meteen bevredigd weg te zakken in een ontspannen slaap.
Ik zeg: word wakker. We weten wel degelijk wat we van een man accepteren en ook heel goed wat wel en niet ‘mag’.
Koketteren met naïviteit is zo achterhaald. Delen op XNet als roken na seks trouwens, maar dat terzijde.
Sartre gaf ons de wijsheid dat de mens vrij is. Probeer die vrijheid eens. Stop met staren en probeer eens met angst en vrees voor het oordeel van de ander niet alleen op te staan om ‘me too’ te zeggen, maar ga door. Ik noem dit ‘women’s agency’, vrij vertaald, vrouwelijk actorschap. Vrouwen praten dan met hun eigen stem en doen wat ze echt willen doen. Vrouwen maken hun individuele keuzes en handelen in overeenstemming met hoe ze hun eigen identiteit begrijpen. Niet langer staan vrouwen tegenover mannen, niet langer zijn ze Adams afspiegeling of rib. Vrouwen kunnen uitstekend zelf bestaan.
Je kan natuurlijk vinden dat we er verder maar over moeten zwijgen. Net als Simone de Beauvoir schreef in de De tweede sekse (1949): genoeg inkt is er verspild aan het feministisch gekrakeel. En eerlijk gezegd denk ik dit ook wel eens, moe van de discussie kijkend naar het zoveelste rondetafelgesprek op tv — de Pauws, Jineks en Van Nieuwkerken. Het leidt nergens toe en dan de stem in mijn hoofd die zegt: kom op, het is nu wel klaar. Waarom zijn die gesprekken nou eigenlijk zo vermoeiend? Ze praten maar over één ding: mannen. Vier vrouwen aan een praattafel die het over niets anders hebben dan over mannen.
Door je eigen stem te ontwikkelen, kan je uitzoeken welk gedrag je accepteert en uitspreken wat wel en niet ‘mag’
Stel je voor dat je ophoudt over mannen te praten, je de taal van het verzet (me too) achter je kan laten en je praat in termen van je eigen identiteit. Hoe zou het zijn je eigen stem te horen? Durf jij het aan? Níet zoals De Beauvoir door te zwijgen, maar door je eigen stem te ontwikkelen kan je uitzoeken welk gedrag je accepteert en uitspreken wat wel en niet ‘mag’. Ik zeg: vrouwen, laat de stem van verzet varen. Praten met je eigen stem kan zo bevrijdend zijn.
Ik stel daarom voor de hashtag #MeToo op te laten volgen door de hashtag #WomensAgency. Hoor je een vrouw praten met haar eigen stem dan tag je het bericht met #WomensAgency.
Vrouwen praten sowieso veel liever dan ze zwijgen.
Deze column verscheen op LinkedIn .
